Dopiero od niedawna coraz więcej mówi się o losie Polaków na wschodzie Polski w czasie II wojny światowej. Książka poruszająca, zarówno jak "Dziewczyny z powstania" autorka przedstawia losy kobiet, które przeszło przez syberyjskie piekło. Można się tylko od nich uczyć wytrwałości i siły i dziękować, że żyjemy w takich czasach.
Czekanie na premierę książek takich autorów się opłaca. Bonda jak zwykle stworzyła wręcz koronkową fabułę, w której wątki się przecinają, postacie pojawiają i znikają a czytelnik czuje jakby sam stał się śledczym i profilerem zarazem, by odkryć kto stoi za czym. "Okularnik" to kryminał niebanalny z wątkiem historycznym, który zostaje sprytnie wpleciony w tajemnice mieszkańców Hajnówki. Nie sposób jest odłożyć książkę z braku czasu, "Okularnik" kusi i przyciąga. Całe szczęście autorka postawiła na starych sprawdzonych bohaterów, obok Saszy pojawia się również Hubert Meyer, który jest tu postacią raczej epizodyczną ale powinien zachęcić czytelników, by przeczytać książki autorki sprzed czasów "Pochłaniacza". Kiedy zobaczyłam książkę a raczej jej grubość pomyślałam, Boże ile mi to zajmie w natłoku codziennych obowiązków, żeby ją przeczytać. Jednak obowiązki obowiązkami, mogą zejść na dalszy plan a przeczytać trzeba!
Kolejna książka o wojennej tematyce w mojej bibliotece, i niestety kolejna, która porusza do głębi. Autorka bazując na ankietach przeprowadzonych po wyzwoleniu więźniów z obozów koncentracyjnych próbuje stworzyć obraz ich życia napiętnowanego przeżyciami wojennymi. Czytamy o kobietach, które przeżyły pobyt w kilku obozach koncentracyjnych, które nie wiedziały czy lepiej żyć czy może trzeba było się poddać wtedy, bo co to za życie, gdy w około nie ma już nikogo bliskiego. Lektura wstrząsająca i poruszająca do szpiku kości.
Pozycja, na którą czekałam od dawna.Jak to się dzieje, że choć sobie obiecuję "wyjść" z tematu okrucieństw II wojny światowej to mi się to nie udaje i sięgam po kolejną i kolejną książkę. "1945 Wojna i pokój" to książka wyjątkowa, dlaczego? Przede wszystkim kompozycja, książka jest swoistą kroniką, która miesiąc po miesiącu opowiada inną historię, historię straszną, wzruszająca, zmuszającą do myślenia. Autorka, o której słyszałam już wiele dobrego, przedstawia nieznane dotąd na szeroką skale losy przesiedleńców, Polaków, którzy szukali szczęścia na Ziemiach Odzyskanych, Niemców, którzy nagle znaleźli się w sytuacji bez wyjścia, nie wiedząc co począć dalej. Losy tych wszystkich ludzi są dramatyczne, czasem zadajemy sobie pytanie, jak można było tak postąpić, szabrować, katować, znieważać. Ale czy my, ludzie żyjący w XXI wieku jesteśmy w ogóle w stanie sobie to wyobrazić, co można czuć w takich sytuacjach? Wydaje mi się, nie, jestem pewna, że nie możemy sobie tego wyobrazić i nawet szczerze mówiąc nie chcemy. Autorka nie ocenia, nie przedstawia żadnej ze stron jako ofiary lub kata. A zaraz wszystkie przedstawione postacie, to postacie "z krwi i kości", którym przyszło żyć w tych okrutnych czasach. Książkę powinien przeczytać każdy, po szczerze mówiąc, najwięcej skupiamy się na latach wojny, czasie Powstania i później nastąpił maj 1945 i okres wojenny się skończył. Grzebałkowska wypełniła tą lukę w historii Polaków, dla których rok 1945 stał się dopiero początkiem życia.
Jak dla mnie książka inna niż wszystkie, a to przede wszystkim przez styl pisania autorki. Historia można powiedzieć popularna, ona- żona własnego męża, matka, niespełniona poetka, która pewnego dnia uświadamia sobie, że już tak dalej nie da rady. Co wyróżnia jednak "Dziewczynę z zapałkami" spośród podobnych historii to to, że Anna Janko słowami potrafi grać, układać zdania piękne wciągające, przytłaczające czasem i o wszystkim opowiedzieć w trochę liryczny sposób. I sama zadaję sobie pytanie dlaczego tak długo zwlekałam, by w końcu przeczytać tę książkę.
Trudno przejść obok tej książki obojętnie... trudno opisać uczucia jakie we mnie wywołała podczas czytania... trudno napisać o wszystkich myślach, które do tej pory chodzą mi po głowie. Trzeba przeczytać, koniecznie.
"Zabrałam ci twoją historię mamo, twoją apokalipsę. (...) Mam ją we krwi. Dziesiątki lat zaciemniała mi obraz świata. (...) Co mam z tą naszą historią zrobić teraz? Moje dzieci jej nie chcą. Włożę ją w szczelne zdania, w zamknięte akapity."
0
W sumie, nie zawiodłam się. Nie oczekiwałam nagle powieści, która będzie walczyć o literacką nagrodę Nobla. Oczekiwałam powrotu do lat dziecięcych gdzie rodzina Borejków stawała się prawdziwą rodziną, kiedy czułam się jak jeden z tych licznych gości zasiadających przy kuchennym stole, który wsłuchuje się w opowieści Ignacego. Przez tyle lat mojego życia postaci rodu Borejków rosły razem ze mną, dojrzewały, zakładały rodziny. To właśnie sprawia, że choćby nie wiem jak błahe były to historie i jak Dorota, Józef i inni odbiegają od obrazu współczesnej młodzieży to ja i tak będę kupować kolejne tomy Jeżycjady, bo to tak jakbym doczekała się z spotkania z długo niewidzianymi krewnymi.
0
Nie, nie i nie...
Skuszona wysokimi ocenami poddałam się tej pokusie. Niestety, książka mnie nie urzekła, historia była dla mnie połączeniem gorszej jakości filmu akcji i komedii romantycznej z cheerleaderką w roli głównej co okraszone było troszeczkę nurtem literatury erotycznej. Może już wyrosłam z takich historii, nie wiem ale książka nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia.
Książka powstała jako można powiedzieć załącznik do filmu "Powstanie Warszawskie" i jest jego bardzo interesującym uzupełnieniem. Poznajemy losy i historię osób, które w Powstaniu walczyły za Polskę, nieświadome, że te krótkie kadry zachowają ich od zapomnienia. Teraz po tylu latach udaje się odszyfrować kto występuje w scenach kroniki powstańczej, co sprawia że oglądając film i czytając "Rozpoznanych" ich bohaterowie stają się dla nas nie tylko postaciami historycznymi ale ludźmi z krwi i kości, którzy swoje życie poświęcili Ojczyźnie.
Mikołaj Grynberg ponownie sięgnął po trudny temat ale od troszkę innej strony niż zwykle. Od lat możemy poznawać okrutne losy Żydów, którzy ocaleli z Holocaustu, jak wyglądało ich życie po 45 roku. Jednak brakowało na rynku pozycji, opisującej życie kolejnego pokolenia, czyli ludzi, którzy musieli dorastać w domach, gdzie w każdym kącie czaił się złowrogi cień wspomnień. Rozmowy autora są nostalgiczne ale i rzeczowe, myślę, że same w sobie stały się dla niego najlepszą autoterapią.
"Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc" - Halina Poświatowska napisała te słowa do swojego przyjaciela w czasie kiedy jej stan zdrowia uległ ponownie pogorszeniu. Całe swoje krótkie życie poświęciła problemom sercowym, niestety w dosłownym słowa tego znaczeniu. W przytoczonym cytacie boi się, że jej życie ulegnie zapomnieniu, jednak za sprawa książki Kaliny Błażejowskiej nigdy to nie nastąpi. Ktoś może pomyśleć biografia jak ich wiele. Ale nie w tym wypadku a to za sprawą bohaterki, która mimo swoich chorób, starała się czerpać z życia garściami, z drugie strony za sprawą autorki, która w sposób interesujący przedstawiła burzliwe życie poetki.
Każdy przeciętny Polak kojarzy nazwisko Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, trochę mniej ludzi wie, że miłości jego życia była Basia. I o tym właśnie opowiada ta książka, przede wszystkim o miłości od pierwszego wejrzenia, która mimo tego jest tak silna i że razem Krzysztof i Basia stają się jednym ciałem. Nie jest to lektura łatwa, bo pomimo tego, że głównym wątkiem są uczucia to w tle autorka tworzy obraz okupowanej Warszawy, gdzie Naziści nigdy nie śpią i nie wiadomo kiedy zdarzy się nieszczęście. Miłość Basi i Krzysztofa jest dla nich fundamentem, opoką, która pozwala przetrwać wszystkie trudne chwile.
"Chodzi mi o to aby język giętki, powiedział wszystko co pomyśli głowa" mawiał Słowacki. No właśnie jak to tak naprawdę jest z naszym językiem ojczystym, mówimy poprawnie, adekwatnie do sytuacji czy może sami kaleczymy nasz piękny język. Bralczyk, Miodek oraz Markowski prowadzą dialog z autorem, który ma na celu zwrócenie naszej uwagi na to jak mówimy i jak powinniśmy wypowiadać się zależnie od sytuacji. Panowie analizują rozwój współczesnego języka, jego podatność na wpływy innych języków. Książka dla wszystkich tych, którzy mają choć niewielkie lingwistyczne zainteresowania.
Pierwszą rzeczą na jaką zwróciłam uwagę, kiedy usłyszałam o tej książce to tytuł. Pomyślałam, że komuś się coś pomyliło ale z drugiej strony bardzo mnie zaintrygował, Do tego stopnia, że śledziłam wszystkie informacje pojawiające się na temat tej książki. Po drugie okładka, ciężko przejść obok niej obojętnie, kiedy spogląda na nas sympatyczna pani, od której trudno oderwać wzrok. Po trzecie wszędzie spotykałam się z opinią, że książka ta to najbardziej optymistyczna książka i każdy powinien ją przeczytać,bo zdziała więcej niż niejeden poradnik. Ale nie szata zdobi człowieka a okładka nie jest gwarancją super książki.A jednak w tym wypadku wszystkie zwiastuny okazały się prawdziwe. Nie mogłam się nadziwić, że można w taki sposób opisać obozowe przeżycia. Bohaterka książki przeszła w życiu bardzo wiele, jednak się nie załamała. Znalazła swój sposób na przeżycie, w choćby najtrudniejszej sytuacji doszukiwała się jakiegoś pozytywu. Lektura "Czesałam ciepłe króliki" skłania do myślenia i daje poczucie, że zawsze mamy dwa wyjścia, możemy narzekać albo ruszyć do przodu i działać.
Niestety z książkami Katarzyny Bonda jest tak, że uzależniają; przeczytasz jedną sięgasz po więcej. "Florystka" jest kryminałem troszkę innym niż pozostałe, naładowana jest sporym ładunkiem emocjonalnym jak zawsze jeśli chodzi o morderstwa dzieci. Hubert Meyer również rozpoczyna pracę ze straconej pozycji, na dodatek ma pomocnicę, której jak to zawsze bywa w przypadku profilera nie może się oprzeć. Historia ciekawa, pokazuje jak silnie ludzie mogą oddziaływać na innych i jak nie zamknięte sprawy z przeszłości kształtują naszą przyszłość.
0
Niczym niestety książka mnie nie zaskoczyła. Po przeczytaniu pierwszej części losów Jarka i Moniki nie miałam o niej dobrej opinii, pojawiła się druga pomyślałam, może trzeba dać jej szanse, może akurat wszystko pójdzie w dobrym kierunku. Niestety, nie chodzi mi o samą historię, która jest banalna ale to nic nowego w książkach raczej zaliczanych do romansów ale ogólnie o tworzenie sztucznego napięcia, przeplatanego z erotycznymi scenami, które niestety dla mnie nie były ani zmysłowe ani ładne. Spróbowałam i chyba to nie moja bajka.
0
1
